امروز بعد از چند سال به وبلاگ یکی از دوستان قدیمی سر زدم و آخرین پستی که نوشته بودن دلیلی شد برای نوشتن پست جدید من.
این دوست بزرگوار در پست خودشون جمله علی مطهری که گفته است " «سوال» از رئیس جمهور باعث شکستن غرور کاذب احمدی‌نژاد می‌شود" را نقل و از این جمله حمایت کردند.
اما حقیقتا این جمله یه جورایی دلم رو به رنج آورد. احمدی نژادی که به دست پیر مرد 90 ساله بوسه میزنه و سال نو رو در کنار یتیمان شورع میکنه مغرور نامیده میشه، کسی که با نهایت خضوع به دورترین نقاط محروم کشور سفر میکنه و با مردم اونجا همنشین میشه لقب مغرور میگیره، اما خیلی از مسئولینی که تو خونه 900 میلیونی نیاوران زندگی میکنن مغرور به حساب نمیان! همون کسانی که دم از ولایت میزنند و کمترین ارزشی برای رهنمودهای رهبری قائل نیستند. (مثلا همین مجلس هشتم که ماجرای مصوبه مربوط به دانشگاه آزاد یا مبارزه با تصویب قانون نطارت بر نمایندگان فقط نمونه هایی از چندین مقابله علنی مجلس با نظرات رهبری است)

آموزه های دینی ما میگه در برابر ظالم مغرور و خشن و در برابر مظلوم سر به زیر باشد.
اگر ایستادگی در مقابل عده ای که پرده نفاق رو صورتشون هست و مدام دم از ولایت میزنند تا سهم سیاسی خودشون رو ببرن و چیزی به جز منافع خودشون و دوستانشون براشون مطرح نیست غرور هست، پس ای کاش من هم مغرور باشم.