نوشتن در مورد حاج منصور به دلیل ارادتی که به ایشان به صرف "حاج منصور" بودنش دارم کمی مشکل است.
اما نوشتن این مطلب لازم و واجب به نظر می رسید.

میتوان همه دلایلی که بچه هیئتی ها برای توجیه سخنان حاج منصور دارند را در خبر رجا نیوز با عنوان تیر غیرت حاج منصور به خطا نیست خلاصه کرد که عمده آن بیان سیر تاریحی موضع گیری حاجی در سالیان گذشته است. آنجا که سخن از افشاگری های حاجی در مورد هاشمی، کرباسچی، فائزه، کروبی و خیلی های دیگر است و شاید سخن بی راهی نیز نباشد. و نتیجه ای که رجا نیوز از این بیان تاریخ مد نظر دارد آن است که اثبات کند سخنان حاج منصور در مورد مشایی و احمدی نژاد _که با بد اخلاقی هم همراه بوده_ بیراه نیست.
اما باید یک نکته مهم را در خصوص تطبیق این مورد با موارد ذکر شده قبلی در نظر گرفت.
به فرموده رهبر فرزانه انقلاب یک منطق کلی، همیشه در مواضع انقلاب مشهود است و آن این که هرکجا پای آمریکا و ضد انقلاب در میان باشد و سخنی باعث خشنودی آنان شود، آن فعل و سخن از نظر انقلاب مردود است. (تحلیلی که ایشان در خصوص حوادث سوریه بیان داشتند).
و نکته مهم آن است که مواضع حاج منصور در موارد تاریخی ذکر شده، همیشه با خشم و عصبانیت ضد انقلاب و رسانه های خارجی همراه بوده و با دید انتقاد آن را منتشر می کردند، ولی در خصوص مورد اخیر بسیاری از عناصر ضد انقلاب این خبر را با ولع و شادی بیان کردند و رگه های شادمانی انان از سخنان اخیر حاج منصور مشهود است. بر این اساس باید تفاوت زیادی بین این موضع حاجی با مواضع قبلی قائل شویم.
ضمن آنکه این مواضع به جز ایجاد اختلاف بین جبهه اصولگرایان (که البته برخی از آنان فقط نام آن را یدک می شکند) نتیجه دیگری ندارد و این دقیقا بر خلاف تاکیدات رهبر معظم در خصوص حفظ وحدت است.
و نکته بعد آنکه از قدیم گفته اند حرمت امامزاده را متولی آن نگه می دارد. وقتی حاجی چنان توهین آمیز سخن میراند، نباید توقع داشت دیگران نیز در نقد وی محکم ننویسند و این همان چیزی است که به نظر من در شان "حاج منصور" نیست.

پیراهن تقوا در رسانه های کشور نخ نما شده است.
با تمام علاقه ای که به کار رسانه داشته و دارم، اما با ورود به این حوزه خود را در معرض تیر شیطان دیدم. و آن شد که فعلا خود را از آن کنار کشیدم.
روزنامه ها نه تنها تقوای راست نویسی ندارند بلکه تقوای دروغ ننویسی را هم از دست داده اند!
استبداد رسانه ای به جایی رسیده است که اگر کسی بخواهد کلامی خلاف مسیر آنها بگوید باید منتظر القاب و توهین های مختلف باشد. نمونه آخر آن موضوع "خاتون" و تحلیل خوب وحید یامین پور است.
انقدر بداخلاقی رسانه ای و بی تقوایی رسانه ای گسترده شده است که وحید یامین پور که از چهزه های محبوب اصولگرا است باید برای پست خود عنوان "مرا متهم کنید" انتخاب کند.
جالب تر از آنکه در پست بعدی رفیق شفیق یامین پور از ترس همین القاب و توهین ها تحلیلی را بدون نام منتظر می کند!
هرکس سخن و تحلیلی علیه اقتدارگرایان رسانه ها بزند، متهم است و باید در محکمه ناعدل رسانه محاکمه شود.
نه! سخن از روزنامه های معلوم الحال نیست. سخن از همان هاست که نام اصولگرایی را یدک می کشند.
دقیقا در همین فضا است که رهبر فرزانه انقلاب بارها و بارها انتقادات اساسی را متوجه روزنامه ها کرده اند و هیچکدام از این رسانه های به اصطلاح ولایتمدار توجهی به این انتقادات نکردند.
نمیدانم چه کسی و چه زمانی باید "شعار مرگ بر ضد ولایت فقیه" را علیه رسانه ها سر بدهد؟

و این است بی تقوایی رسانه ای...

جدیدا مد شده است که در ایام میلاد و یا شهادت امیرالمومنین(ع) و یا عید غدیر برنامه های مختلف رادیو و تلوزیون کارشناسانی! را دعوت میکنند تا در خصوص حکومت آن حضرت و مشروعیت حکومت و مباحث دیگر حول این محور بحث نمایند.
شب گذشته هم رادیو فرهنگ یک کارشناس تاریخی را دعوت کرده بود تا در خصوص این مباحث که به هر چه ربط داشته باشد به تاریخ مرتبط نیست، کارشناسی بفرمایند.
آقای کارشناس بصورت قاطع مشروعیت حضرت را از مردم دانست و عرض کرد که هرچند حضرت از سوی خداوند منسوب شده بود اما مشروعیت ایشان از مردم بود! حرفی که بدون شک یا از روی حماقت است و یا از روی جهالت.
در این پست جای بررسی کامل این نظر نیست اما همین بس که یادمان نرود برای آنکه ما نیز به این اشتباه مبتلا نشویم هیچگاه مفهوم مشروعیت را با مفهوم مقبولیت اشتباه نگیریم.

شبهای احیا فرصتی است تا یادمان نرود اگر عابد و نمازشب خوان و حافظ قرآن هم باشیم، ولی بصیرت نداشته باشیم
قاتل ولایت میشویم

این شبها ما رو یادتون نره...

امروز بعد از چند سال به وبلاگ یکی از دوستان قدیمی سر زدم و آخرین پستی که نوشته بودن دلیلی شد برای نوشتن پست جدید من.
این دوست بزرگوار در پست خودشون جمله علی مطهری که گفته است " «سوال» از رئیس جمهور باعث شکستن غرور کاذب احمدی‌نژاد می‌شود" را نقل و از این جمله حمایت کردند.
اما حقیقتا این جمله یه جورایی دلم رو به رنج آورد. احمدی نژادی که به دست پیر مرد 90 ساله بوسه میزنه و سال نو رو در کنار یتیمان شورع میکنه مغرور نامیده میشه، کسی که با نهایت خضوع به دورترین نقاط محروم کشور سفر میکنه و با مردم اونجا همنشین میشه لقب مغرور میگیره، اما خیلی از مسئولینی که تو خونه 900 میلیونی نیاوران زندگی میکنن مغرور به حساب نمیان! همون کسانی که دم از ولایت میزنند و کمترین ارزشی برای رهنمودهای رهبری قائل نیستند. (مثلا همین مجلس هشتم که ماجرای مصوبه مربوط به دانشگاه آزاد یا مبارزه با تصویب قانون نطارت بر نمایندگان فقط نمونه هایی از چندین مقابله علنی مجلس با نظرات رهبری است)

آموزه های دینی ما میگه در برابر ظالم مغرور و خشن و در برابر مظلوم سر به زیر باشد.
اگر ایستادگی در مقابل عده ای که پرده نفاق رو صورتشون هست و مدام دم از ولایت میزنند تا سهم سیاسی خودشون رو ببرن و چیزی به جز منافع خودشون و دوستانشون براشون مطرح نیست غرور هست، پس ای کاش من هم مغرور باشم.